Όπως η μουσική μπορεί να συγκινήσει σε σημείο δακρύων κι ένα τολμηρό έργο τέχνης μπορεί να σε κάνει ν’ αναρωτηθείς, έτσι και το καλό άρωμα μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τα πιο βαθιά σου συναισθήματα. Από τους λάτρεις της μυρωδιάς ως εκείνους που φορούν το ίδιο άρωμα κάθε μέρα, μια απλή μυρωδιά μπορεί να μας πάει σε ένα σύντομο αλλά μοναδικό ταξίδι αισθήσεων.

Αλλά μπορεί όντως ένα άρωμα να θεωρηθεί τέχνη;
Μικρή είναι η διαφορά ανάμεσα στις πηγές έμπνευσης της τέχνης και της αρωματοποιίας.
Ένας καλλιτέχνης εμπνέεται από τοπία, ζωντανά όντα, χρώματα… και εν τέλει, τίποτα δε τον περιορίζει. Το ίδιο ισχύει και για τον αρωματοποιό που δημιουργεί ένα νέο άρωμα εμπνεόμενος από ένα συναίσθημα, μια ανάμνηση ή μια προσωπική εμπειρία. Από τη γέννηση μας ακόμα θυμόμαστε καθημερινές μυρωδιές: τα γλυκά της μαμάς, το κομμένο χόρτο, το μελάνι πάνω σε μια κόλλα χαρτί… Το οσφρητικό μας ρεπερτόριο είναι τεράστιο και δε σταματάει να μεγαλώνει με το πέρασμα των χρόνων. Αυτό συμβαίνει χάρη στην ικανότητα της μύτης να συναρμολογεί με απόλυτη ισορροπία τις τρεις νότες από τις οποίες αποτελείται ένα άρωμα (νότες κορυφής, μεσαίες νότες και νότες βάσης) και να μετατρέπει τις μυρωδιές σε ένα τύπο. Αυτό γίνεται μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία, από την επιλογή πρώτων υλών μέχρι την εκχύλιση που επιτρέπει να εξασφαλίσουμε τα ωραιότερα αρώματα. Αυτή η καλλιτεχνική ή οσφρητική δημιουργία τείνει προς ένα πράγμα: στην τελική ερμηνεία από τον θεατή, τον τελικό ιχνηλάτη της μυρωδιάς.

Φυσικά, οι δημιουργίες και οι ερμηνείες αλλάζουν ανά τους αιώνες, όπως και τα καλλιτεχνικά ρεύματα, και επηρεάζονται βαθύτατα από την ιστορία, την κοινωνιολογία και τις καινοτομίες κάθε εποχής. Οι σημαντικότερες περίοδοι της ιστορίας έχουν χαράξει και την ιστορία της αρωματοποιίας. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τον αιγυπτιακό, ρωμαϊκό και αρχαιοελληνικό πολιτισμό όπου το άρωμα είχε κύρια θέση στην καθημερινότητα των κατοίκων αλλά κατείχε και ιερό χαρακτήρα λόγω της σχέσης του με τα θεία. Επίσης, και ο 20ος αιώνας αποτέλεσε μια εποχή πλούσια σε δημιουργικότητα. Κάθε δεκαετία άφησε και τη δική της νότα. Στη δεκαετία του ’50, για παράδειγμα, είδαμε την έκρηξη του αντρικού αρώματος και τον ενθουσιασμό με το Βετιβέρ. Η δεκαετία του ’60 είναι η χρυσή εποχή του πατσουλί στο γυναικείο άρωμα, το οποίο με τη σειρά του ακολουθεί τη μόδα των αρωμάτων της Ανατολής. Αργότερα, στη δεκαετία του ’80, η αναζήτηση της γοητείας και του αισθησιασμού στις γλυκές νότες των αρωμάτων, οδήγησαν σε εκλεκτές και πολύπλοκες μυρωδιές. Σήμερα, βλέπουμε μια ξεκάθαρη επιστροφή στις μυρωδιές του μόσχου, γεμάτες αγνότητα και ειλικρίνεια, ιδανικές για όσους ψάχνουν ένα άρωμα προσωπικό και χαλαρωτικό.

Άρα είναι ο αρωματοποιός καλλιτέχνης;
Εδώ και καιρό τίθεται αυτό το ερώτημα. Στο παρελθόν, οι αρωματοποιοί θεωρούνταν τεχνίτες, ή ακόμα και έμποροι. Ο τεχνίτης κάνει ότι και ο καλλιτέχνης, με μαεστρία στις κινήσεις του και με τεχνογνωσία. Αλλά για να φτάσει εκεί, ένας αρωματοποιός πρέπει να αποστηθίσει κατά την εκπαίδευση του πάνω από 5000 μυρωδιές και γενικά αποκτά την ίδια εκπαίδευση όπως ένας χημικός. Είναι αναγκαίο να κατανοεί τη μοριακή δομή της μυρωδιάς και τον τρόπο με τον οποίο αναμειγνύονται ώστε να δημιουργήσει ένα άρωμα με ισορροπία. Είναι λοιπόν ένα καρποφόρο επάγγελμα που δεν απαιτεί μόνο τεχνικές ικανότητες αλλά πολλά περισσότερα: ταλέντο και αναμφισβήτητη οσφρητική ευαισθησία.
Κατ’ εικόνα του ζωγράφου, ο αρωματοποιός μεταδίδει συναισθήματα μέσα από κάθε σύνθεση. Η Υψηλή Αρωματοποιία μετρά μόνο 200 «Μύτες» αρωματοποιών παγκοσμίως, που αποτελούν τους πιο σπάνιους καλλιτέχνες του πλανήτη.

Είναι λοιπόν επίσημο, το άρωμα είναι αδιαμφισβήτητα Τέχνη!